Dat zorgt voor onrust. “Waarom krijgen zij voorrang, terwijl ik al jaren wacht?” Die vraag hoor je vaak, en hij is niet onterecht. Het voelt scheef. Maar tegelijk is er een andere kant: als gemeente kunnen we niet om de landelijke regels heen. 

Als mens en als IBV gun ik/gunnen wij iedereen een veilig en passend (t)huis. Een flinke taak die op ONS bord ligt. Dat vraagt inzet van alle betrokkenen. Ook van hen die hier mogen blijven.

De vraag is dus: hoe vinden we een balans? Voor mij is één ding duidelijk: Voorne aan Zee moet op de eerste plaats zorgen voor de eigen inwoners. Versneld bouwen van betaalbare huizen is daarbij cruciaal. Toch is dat makkelijker gezegd dan gedaan. Want hoe vaak stranden bouwplannen niet in bezwaarprocedures? Hoe vaak horen we: “Goed idee, maar niet bij mij in de buurt”? En ja inzet, de gemeente is ook aan zet. Er mogen wel een paar tandjes bij met het aan de slag gaan met en realiseren van nieuwe.

Dat is misschien wel de lastigste waarheid: als inwoners écht willen dat er meer woningen komen voor hun kinderen, buren en dorpsgenoten, dan moeten we ook bereid zijn om niet elk plan te torpederen. Elke vertraging betekent langer wachten – voor iedereen.

Het is dus niet óf we bouwen, maar waar en hoe. En ja, dat vraagt soms om inschikken, om het accepteren van verandering in je eigen omgeving. Alleen zo maken we ruimte: voor onze jongeren, voor onze ouderen, én voor nieuwkomers die hier opnieuw moeten beginnen.

Zelf hoop ik dat we in Voorne aan Zee leren denken in mogelijkheden in plaats van beperkingen. Want uiteindelijk gun ik mijn kinderen – en die van u – een plek om hier te blijven wonen.

En dat kan alleen als we bereid zijn ruimte te maken, niet alleen voor onszelf, maar ook voor elkaar.

Rien Kap, Inwonersbelang Voorne